Τριζονια

Τον ήχο των τριζονιών, από τα οποία σύμφωνα με μια εκδοχή πήρε το όνομά του (η άλλη είναι ότι οφείλεται στις τρεις ζώνες-τις τρεις «μπούκες», από όπου μπορείς να μπεις), τον ακούς ακόμη

 και σήμερα αναμεμιγμένο με τις φωνές των παιδιών που κάνουν βουτιές από τις μικρές προβλήτες. Τον ήχο του ανέμου όπως περνάει ανάμεσα στα πεύκα τον νιώθεις να σε διαπερνάει όταν καθίσεις στο δασάκι της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου - κτισμένης το ‘55 πάνω σε παλαιότερη που υπήρχε εκεί επί τουρκοκρατίας -και αγναντέψεις τις ακτές της Φωκίδας, απέναντι.

Ένα νησί …bonzai –που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και ιδιωτικό. Στα 3.000 στρέμματά του οι άνθρωποι περπατάνε πριν από την τουρκοκρατία και τα κτίσματα που φτιάχτηκαν τότε τα βλέπεις στον Μαχαλά, κοντά στην εκκλησία. Επί τουρκοκρατίας εδώ υπήρχε λοιμοκαθαρτήριο, ενώ μετά το 1821 πέρασε στη δικαιοδοσία του Αλή Πασά των Ιωαννίνων.

Ο πρώτος Έλληνας που ήρθε στα Τριζόνια και κατοίκησε μαζί με τους λίγους τσοπάνηδες που υπήρχαν στο νησί ήταν ο Σταματογιάννης, αδερφός της κυρά Φροσύνης. Έτσι έγινε και το νησάκι αναπτύχθηκε και πολλά χρόνια μετά, το 1928, έγινε κοινότητα με περίπου 100 οικογένειες να το κατοικούν. Σήμερα, λόγω και της μετανάστευσης του 1940–50, η εικόνα είναι διαφορετική: Λίγες ταβέρνες, 70-80 μόνιμοι κάτοικοι και μια -παραδόξως -μεγάλη και σύγχρονη μαρίνα από την άλλη πλευρά του μικρού λιμανιού που φτιάχτηκε πριν 10 χρόνια.

Εχει 150 θέσεις και είναι προσφιλές «καταφύγιο» όσων ταξιδεύουν στην περιοχή. Σ’ αυτά προσθέτει κανείς τις 2-3 παραλίες για μπάνιο προς τα ανατολικά ή τα νότια –την Πούντα, τα Άσπρα και τα Κόκκινα Χαλίκια –όπου πηγαίνει με τα πόδια ή με βάρκα, και περιπάτους στους δασωμένους χωματόδρομους. Τον χειμώνα η ζωή για όσους μένουν μόνιμα εδώ είναι απλή: ψάρεμα, βόλτα στην Πάτρα ή στη Ναύπακτο με τη βάρκα ή το αυτοκίνητο και καθημερινές μικροασχολίες με τις ελιές και τα αμπέλια που ακόμη έχουν απομείνει.

Μια ζωή που θα έπρεπε να δίνεται με …συνταγή γιατρού ως αποτοξίνωση από την πόλη, δηλαδή.