Ναυπάκτος

Λίγες πόλεις του ελλαδικού χώρου έχουν καταφέρει να περάσουν από την προϊστορική εποχή στη σύγχρονη, όπως η Ναύπακτος. Βυζαντινοί, Τούρκοι, Ενετοί, αν και προσωρινοί κατακτητές,

φρόντισαν να αφήσουν ανεξίτηλη την υπογραφή τους. Ζωντανή παραμένει στην πόλη αυτή η ατμόσφαιρα της γειτονιάς, όπως τη βίωνε σε παλιότερες εποχές η Ελλάδα. Σπίτια φιλόξενα με πόρτες ανοιχτές, παιδιά που παίζουν στα σοκάκια, αυλές που μοσχοβολούν από το αγιόκλημα και το γιασεμί, άνθρωποι ζεστοί και φιλόξενοι.

Τη Ναύπακτο, την ανακαλύπτεις περπατώντας την. Οσο πιο ψηλά σκαρφαλώνεις, τόσο οι εκπλήξεις μεγαλώνουν. Από τις καφετέριες του λόφου απλώνεται στα πόδια σου σαν περίτεχνο περιδέραιο με φόντο τη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, το σύγχρονο τεχνολογικό θαύμα που έφερε τη Ναύπακτο πιο κοντά στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Λίγο ψηλότερα, η πύλη του κάστρου οδηγεί σ’ έναν χώρο φορτωμένο με ιστορικές μνήμες και ηρωικά κατορθώματα. Αρκετά πιο ψηλά, στη κορυφή του λόφου, στο ψηλότερο σημείο του κάστρου, το θέαμα γίνεται συναρπαστικό. Φαίνεται εύκολο να ανοίξεις τα χέρια σου και να κλείσεις όλη την πόλη σε μια αγκαλιά.

Το βλέμμα όμως συνεχίζει να ταξιδεύει, πέρα ως πέρα μέσα στη θάλασσα. Εκεί που συγκρούστηκαν Ευρωπαίοι και Οθωμανοί, σε μια από τις πιο λυσσαλέες ναυμαχίες της παγκόσμιας Ιστορίας. Ο στόλος της Ιερής Χριστιανικής Συμμαχίας κέρδισε μια καθοριστικής σημασίας νίκη, βάζοντας «φρένο» στον επεκτατισμό των Τούρκων. Μεταξύ των τραυματιών ήταν ο Ισπανός συγγραφέας του «Δον Κιχώτη», Μιχαήλ Θερβάντες, που έχασε το αριστερό του χέρι. Το ημερολόγιο έδειχνε τότε 7 Οκτωβρίου του 1571 και η Ναύπακτος περνούσε στην Ιστορία.